در هفته منتهی به یک خورشید گرفتگی کامل نادر، ما را برای شما آورده ایم محدوده تایپ خورشید گرفتگی روزانه توسط مردم LWON. این مقاله به عنوان یک پست مهمان در سال 2017 توسط بکی عزیزمان ارائه شده است که از آن زمان به صورت تمام وقت به ما پیوسته است.
2017 سال خسوف بزرگ آمریکا بود و من در مسیر آن زندگی می کنم. من هم برای امرار معاش از زمین و ماه و خورشید می نویسم. بنابراین من نه تنها مصمم بودم خاموشی را بپوشانولی خود آی تی. مانند بسیاری از افراد خلاق، زمانی که برای خودم کاری انجام می‌دهم خوشحال می‌شوم و بسیاری از رضایت شغلی من ناشی از متقاعد کردن (یا تلاش برای متقاعد کردن) افراد دیگر است که به علایق من اهمیت می‌دهند. بنابراین کسوف هم چیزی بود که می‌خواستم تجربه کنم و هم چیزی که مشتاقانه دوست داشتم آمریکایی‌ها با هم تجربه کنند. اما وقتی معنای زیادی به کار خود می‌دهید، حتی کار خلاقانه نیز می‌تواند شما را مثل یک بار سنگین کند.
ماه ها در خاموشی زودگذر غوطه ور شدم. من با افراد بی‌شماری صحبت کرده‌ام که آنها را مطالعه می‌کنند و برای مشاهده آنها، برای علم و لذت به دنیا سفر می‌کنند. اما هنگامی که زمین به سوی انقلاب تابستانی چرخید، متوجه شدم که بار سنگینی تقریباً ناعادلانه بر خسوف و رک بگویم، بر خودم تحمیل کرده‌ام. در اواسط ژوئیه من نگران بودم، اگر این خسته کننده باشد چه؟ اگر کار من خسته کننده باشد چه؟
با نزدیک شدن به روز کسوف، خود را برای ناامید شدن آماده کردم. فکر کردم ممکنه از دستش بدیم یک روز قبل از کسوف، سازمان هواشناسی ملی فراخوانی برای ابرهای بالای سنت لوئیس، جایی که من با خانواده ام زندگی می کنم، شد. تصمیم گرفتیم زود بیدار شویم و به سمت شرق حرکت کنیم. آن شب حدود 2 ساعت خوابیدم. می‌دانستم که قبل از آفتاب بیدار می‌شوم و همه را در ماشین جمع می‌کردم تا به آسمانی بی‌ابر فرار کنم. من از ترس غرق شده بودم و تقریباً متقاعد شده بودم که ارزشش را ندارد.
امروز صبح بزرگراه های منتهی به سنت لوئیس شلوغ بود، اما پر از ماشین. هر هتل کنار جاده ای رزرو شده بود و هر جای پارک گرفته شده بود. به پادوکا، کنتاکی – که مطمئناً گفتن آن با صدای بلند جالب است – رفتیم و حدود سه ساعت بعد، در یک رستوران زنجیره‌ای پنکیک توقف کردیم. مملو از افرادی بود که لباس‌های کسوف خود را پوشیده بودند: تی‌شرت‌های خانگی یا حرفه‌ای طراحی شده، نشان‌های Star Trek، دیگر نمادهای گیک و جشن. مردم واقعاً از این موضوع هیجان زده بودند! آیا سهم کوچکی در آن داشتم؟ نمی توانم بدانم اما احساس خزنده ای از موفقیت داشتم. حتی وقتی آسمان و ابرهایی را که در افق غربی فرود آمدند، از نزدیک تماشا کردم، ترس کمتر و هیجان بیشتری احساس کردم.
سرانجام تصمیم گرفتیم در یک خاکریز در ساحل رودخانه اوهایو مستقر شویم. کودک نوپای من یک کتاب داشت و همه ما عینک گرفتگی و ضد آفتاب داشتیم. من پیامی از کاخ سفید دریافت کردم: رئیس جمهور از بالکن نظاره گر خواهد بود. من تعجب کردم. قدم زدم، منتظر “اولین تماس”، اصطلاحی که برای اولین نیش ماه از قرص خورشید است، شدم و متوجه شدم که آماده نیستم.
اما عقربه های ساعت آسمان ها با وجود امید و ترس ما جلو می رود. به تازگی اتفاق افتاده. پس از ماهها آماده‌سازی و نوشتن، فکر کردم می‌دانم چه انتظاری دارم. شما خط بعدی را می دانید.
نور همچنان تغییر می کرد زیرا ماه نزدیک تر می شد تا کل خورشید را ببلعد. من عکسی از هزاران هلال ماه زیبا گرفتم که از میان برگ ها می درخشیدند. حدود 4 دقیقه قبل از کلیت، مستقیماً به خورشید نگاه کردم (می دانم، می دانم) و شگفت زده شدم: چنین شکاف کوچکی باقی مانده بود! و به نوعی آن هلال تمام جهان را روشن کرد. رنگ طلایی آن کاملاً یادآور غروب یا سپیده دم نبود. خیلی فلزی بود، خیلی اشباع شده بود. پردازش آن برای مغزم سخت بود. سایه ها بلند بودند، انگار ظهر بود، اما آسمان بالای سرشان تاریک می شد. هلال ماه بیش از پیش رو به زوال بود و سیکاداها موز شدند و من می دانستم که یک دقیقه با هم فاصله داریم. لحظه فرا می رسید. خورشید داشت می رفت.
من در انتظار اثر حلقه الماسی که مدت ها منتظرش بودم، نگاه کردم، زیرا دیسک خورشید محو می شود، به جز یک دایره ضعیف که بالای آن یک نقطه روشن کوچک، مانند حلقه نامزدی قرار دارد. این زمانی اتفاق می افتد که پرتوهای نور خورشید از کم عمق ماه عبور می کنند، درست قبل از اینکه ماه کاملاً خورشید را بپوشاند. و آنجا بود: خورشیدی مینیاتوری، پرتوی از نور ناب که با هاله ای از سفیدی وصف ناپذیر می درخشد. منظورم انگشتر نبود نه شبیه مهره بود و نه شبیه الماس. به نظر می رسید جلال در فضا و زمان حرکت می کند. این فکر را داشتم: ماه جای دره‌هاست و آه، آنجا هستند.
بعد از آن رفت و فقط تاج آن باقی ماند. می دانستم قرار است این اتفاق بیفتد، صد بار در موردش خوانده بودم، اما می لرزیدم و اشک می ریختم. همه چیز تاریک بود و کوچولوی من از چرخیدن در آغوش شوهرم دست کشید و گفت: “الان شب را نمی گذرانم.”
به تاج و نقطه سیاه ماه خیره شدم. نقطه مقابل پوچی بود. در عوض، حضور سنگین ماه را به شدت احساس می‌کردم، بیشتر از آنچه در شب ماه کامل، شب مورد علاقه‌ام. قسم می خورم که فاصله بین من و خورشید را احساس کردم. او به من رسید و من دوری او و قدرتی که برای پیمودن آن فاصله نیاز داشت را احساس کردم. مشتری و مریخ، سیاره مورد علاقه من را دیدم. احساس می کردم مثل او روی سیاره ای ایستاده ام. به آن سوی رودخانه نگاه کردم و طلوع عجیبی را در همه جهات دیدم و ابرهای نارنجی رنگی را دیدم که روی آب نیل می چرخیدند.
شوهرم دوربین دوچشمی جدیدم را به من یادآوری کرد و آن را به چشمانم انداختم. قبل از اینکه محدوده را تنظیم کنم، دو ماه گرفتگی به من خوشامد گفت، هر دو ملایم. من انحنای نازکی از بنفش را دیدم، نامتعارف ترین سایه ای که تا به حال دیده بودم، واقعی یا خیالی. کروموسفر بود. سطح آفتابی سایه دلپذیری از اسطوخودوس بود. هیچ چیزی که قبل از کسوف خوانده یا نوشته بودم، مرا برای آن آماده نکرده بود.
یک نفس دیگر بعد، همین بود. انجام شده. نگاه کردم که مهره‌ها و حلقه‌ها دوباره ظاهر شدند، و سپس تاج ناپدید شد، دوربین‌های دوچشمی‌ام را گذاشتم، سیکاها ساکت شدند و هلال ماه برگشت. نور دوباره به طلا تبدیل شد. در اطراف من، جمعیتی که در سواحل رودخانه اوهایو بودند، خندان و در آغوش گرفته بودند. من و شوهرم صندلی هایمان را جمع کردیم و به سمت ماشین برگشتیم، من بچه نوپایمان را حمل می کردم و شوهرم همه چیزهای دیگر را حمل می کرد. ساکت بودیم
در راه خانه با کمی شوک روی صندلی مسافر نشستم و سعی کردم چند برداشت را یادداشت کنم. منتشر شده بعد از ظهر همان روز سپس گوشی من شروع به وزوز کرد. مامانم عکسی از خودش و چند دوستم در حال تماشای کسوف جزئی از دنور برایم فرستاد، با عینکی که به خانه فرستاده بودم. یکی از دوستانش در سنت لوئیس عکسی از کودک نوپایش فرستاد که در حالی که ماسک صفحه کاغذی و عینک گرفتگی به چشم داشت نگاه می کرد. سردبیر من که از اورگان تماشا می کرد، نوشت تا مطمئن شود آن را دیده ام. دوستانی که تمام داستان های من را خوانده بودند، زنگ زدند تا آنچه را که شاهد بوده اند به من بگویند و مطمئن شوند که من نیز شاهد آن بوده ام. میلیون ها نفر این تجربه را به اشتراک گذاشتند که دقیقاً همان چیزی بود که من می خواستم.
سپس به خانه رفتیم، کیک های سیاه خوردیم و به رختخواب رفتیم. روز سه‌شنبه، توجهم را به دیگر ضرب‌الاجل‌هایم معطوف کردم، به کودک نوپایم، به هجوم بی‌پایان ماشین لباسشویی. همین بود. دو دقیقه تاریکی که ماهها منتظرش بودم تمام شد.
چند تن از دوستان اخیراً از من پرسیدند که آیا اگر سال 2017 را به فکر و نوشتن در مورد آن نمی گذراندم، این ماه گرفتگی را تا این حد عمیق احساس می کردم؟ من نمی توانم به آن پاسخ دهم. می‌توانم بگویم که من بیش از بسیاری از مردم به خورشید، زمین و ماه اهمیت می‌دهم، بنابراین قرار بود هر چه باشد شاهد این خسوف باشم و از آن لذت ببرم. هرگز به ذهنم خطور نکرده بود که چیزی در مورد آن ننویسم، چیزی خلق نکنم و آن را کار خود نکنم.
“ذهن – فرهنگ – دو ابزار کوچک، دستور زبان و واژگان دارد: یک سطل شن تزئین شده و یک بیل مناسب.” آنی دیلارد نوشت. ما با آنها در قاره ها لاف می زنیم و همه کارهای دنیا را انجام می دهیم. ما سعی می کنیم با آنها جان خود را نجات دهیم.» پس سعی کردم.
در ابتدای این همه دیوانگی، یک دفترچه از Barnes & Noble خریدم که هر سال آن را درست می کنم و از آن برای جمع آوری ایده های داستانی و ایده های طوفان فکری استفاده می کنم. دفترچه یادداشت نویسنده، مانند خود عمل نوشتن، هم جاه طلبانه است و هم اعتراف کننده. این شامل خرده‌هایی است که جمع‌آوری یا به دست آمده‌اند، همراه با ذره‌هایی اجتناب‌ناپذیر از غرور و تردید. این نوت بوک خاص با یک خورشید گرفت تابشی که توسط موزاییکی از سیارات حلقه‌دار و ستاره‌های هشت پر احاطه شده است، طلاکاری شده است. در حال حاضر روی میز من است. من هنوز آن را با احتمالات و عدم اطمینان پر می کنم. صفحه ای وجود دارد که می گوید “ایده های خاموشی را ارسال کنید”. هنوز کامل نشده دارم روش کار می کنم.
عکس ها: تاپ، ربکا بویل; پایین، حق چاپ دیوید اسلیسکی، با حسن نیت از جی پاساکوف